Bijna zo zeker als tweemaal twee vier is het eerste jaarlijkse treffen van de blues liefhebbers in maart tijdens de Hageland Blues & Roots Night, in GC Roos in Glabbeek. De locatie, de presentator, het concept, het dankwoord, het verboden parkeren… bleven in grote lijnen hetzelfde en, onze Rootstime “chief” Freddy Celis hielp opnieuw bij de samenstelling van een uitgebalanceerd én aanstekelig programma. Voor editie #5, met top vijf top bands, waarvan twee met frontdame (Janne Timmer en Sari Schorr). Met 1 Belgische one-man band, 2 Nederlandse (incl. de winnaars van de Dutch Blues Challenge 2019!) en 2 Amerikaanse bands, slaagde de organisatie erin om er een bijzondere, ja er een feesteditie van te maken én een avond om naar uit te kijken. Ja, “Meensel Blues” is in een gezond kloppend ruilhart, in een gemeente met ruim 5000 inwoners en op een hoogte van 62 meter, in Vlaams-Brabant nog corona-vrij blijven verder kloppen. Wij van Rootstime dragen deze editie in ons hart op aan collega Mieke Geukens, die dit jaar ongetwijfeld van hierboven zal meegenieten. Om haar dit jaar als verslaggeefster te vervangen, waren er twee stevige mannen (jarige collega Guy Cuypers en ondergetekende) nodig.... 

DC Snakebuster

De eer om de spits ervan af te bijten ging dit jaar naar DC Snakebuster, de one-man band van “local” Frank Declerq. Hij is afkomstig uit het Brabantse Tildonk, nabij Wespelaar, waar er Blues in de lucht hangt en, ze nog ieder jaar op het pleintje aan de kerk “Blues for the People” heruitvinden. Frank moet dus iets met blues te maken hebben. Hij was als tiener al met muziek bezig en leerde eerst viool spelen. Als hij veertien was presenteerde hij zijn eigen show op een lokale radio en leerde hij drummen. Samen met vrienden amuseerde hij zich in meerdere hardrockbands, maar uiteindelijk wou hij als muzikant alles alleen (kunnen) doen. Na wat geëxperimenteer en uitproberen van verschillende instrumenten, ontdekte hij de cigar box gitaar en de one-man band werd een feit. Frank trok de straat op en zalen in, liet zich horen op verschillende festivals (en bijhorende campings) en tourde in Frankrijk. In 2018 had Frank had een aantal songs klaar en trok er mee naar de Fandango Studio in Boutersem, waar hij elf nummers koos, die bij hem als one-man band het best pasten. Met (slide gitarist) Dirk Lekene nam hij elf nummers live én in één keer, zonder overdubs en “franjes” op. Dit, om de “mojo” op zijn debuutalbum te kunnen verzekeren.  

DC Snakebuster (zang, gitaar, harmonica, drums & percussie) zag het blijkbaar even niet alleen zitten. Hij was, zo zei hij zelf, “blij om het festival dit jaar te mogen openen” en, “dat hij voor de gelegenheid zijn vader “Washboard” Willy had mogen meebrengen”. Hij stak al direct het vuur aan de lont met enkele nummers uit zijn titelloos 2018 album. In nummers als “On the Road Again”, “I’m Ready” en “I Got My Mojo Working”,deed Snakebuster helden als Willie Nelson, Willie Dixon en Muddy Waters vakkundig alle eer aan. Dat pa Willy nog op het wasbord getokkeld had, was gezien zijn relaxte gedrevenheid, duidelijk hoor- en zichtbaar. “We need more love!” riep Frank, schudde Etta James’ “I Just Want to Make Love to You” uit over het publiek (schrijver: is Willie Dixon), haalde tussendoor knap uit op zijn slide gitaar met Elmore James’ “Dust My Broom” en, rondde zowat af met Nat King Cole’s “Road 66” (schrijver: Bobby Troup): “It winds from Chicago to LA / More than two thousand miles all the way / Get your kicks on Route sixty-six…”. Openen, je moet het maar doen en, DC Snakebuster weet in goed gezelschap perfect hoe !

Dave Warmerdam Band

In onze blueswereld kan je geen mooiere wens bedenken dan een pittige verschijning van vers bloed met eigen nummers, daarvoor zorgt deze Nederlandse Dave Warmerdam Band nog meer dan we hadden kunnen wensen. Met een gemiddelde leeftijd van 21 startten ze verleden jaar samen op de concert planken alsook op festivals, zoals Brielle en Swing Wespelaar, die hun al snel hadden opgemerkt. Dit jaar trokken ze zelfs naar Memphis waar ze de halve finale vlot behaalden op de IBC, een ongezien snelle doorbraak tot de top mag je wel zeggen. Als winnaar van de Dutch Blues Challenge mogen ze dan ook binnenkort Nederland vertegenwoordigen op de EBC in Zaandam 17/18 april 2020.

Het is stipt 18h20 dat Dave al spelend de bandleden aan ons voorstelt, Sonny Ray van den Berg (25) op gitaar, Rick Van de Voort(19) op drums, Lars Hoogland (21) op bas, hijzelf Dave (19) op de toetsen en dan stapt Janne Timmer (21) als de verfrissende “rising sun” het podium op. En we geloven het direkt in “Every Day I Got The Blues” met Sonny Ray sterk op de linkerflank. De lady sings the blues, Janne dynamiek haarzelve, met een stem die steeds naar meer deint in “Tears Ain't Fun“, een pareltje uit hun live-album “Play” dat al even snel genomineerd stond voor de top 3 CD van de Dutch Awards.

Met zwoele stem “Sweet Love”, een Aretha Franklin song waar je de ballen voor moet hebben, zonder vrees voor de hogere noten en tussendoor een lekkere gitaarsolo waar de ganse zaal plat wordt gebumbd, de bom barst dan wanneer de band alle teugels in handen neemt, op een perfect ritme van Rick en Lars op drum en bas. Ook mogen we al proeven van nieuwe nummers waaronder “Watch My Bag”. Een meezinger “Mean Man” waar we sfeervol met onze handen meeklappen. Een slow en sterk emotioneel nummer waarmee ze al fans tot in Memphis bekoorden “Our Fire Still Burns On”. Diep in haar torned heart met dit mooie heerlijk lang nummer waarin de six strings van Sonny Ray er nog kerven bijmaakt, prachtige opbouw, picking en dan voluit solerend, met een grootse hammond begeleiding waar meer dan geschooldheid achter zit, de finale met eindeloze noten uit een strot waar moeder en vader trots op kunnen zijn. Bluesrock in een splinternieuw in Memphis geschreven “Get Down To The River”. Dancing on the water & you cry me a river, we gaan graag mee naar die oever waar de Warmerdam staat. “Carry On”, het openingsnummer van hun Memphis set, take me to the hotelroom and be a bad boy, carry on baby. Een Tina Turner song die we al hoorden deze avond, maar vergis je niet, het is wel degelijk John Fogerty die the big wheel in gang zette met CCR in 1969. De Dave Warmerdam molen kent de uptempo slagen van de zweep en weet deze perfect door de zaal te rock & rollen. We wensen hen succes in Zaandam, het zal er hard aan toegaan.

Big Daddy Wilson

Een artiest wiens optreden maar zelden ontgoocheld, ik verwijs hier graag naar zijn uitstekende presence op (Ge)Varenwinkel Blues & Roots Festival 2018, is ongetwijfeld Big Daddy Wilson. Hij werd als Wilson Blount en als een “real country boy” geboren in Edenton, een klein en arm stadje in North Carolina. Wilson groeide er met zijn zussen vaderloos op bij zijn moeder en oma en werkte in de zomer op tabak- en katoenplantages. Als kind zong hij op zondagen in de kerk, maar van ooit zanger worden was toen absoluut nog geen sprake. Op zestienjarige leeftijd stopte hij op school, tekende hij bij het leger en werd hij in Duitsland gestationeerd. Daar ontmoette Wilson enkele jaren later een Duits meisje dat zijn vrouw. Trouwen was een reden om verlof te krijgen, om even terug naar de States te kunnen gaan en, het loste zijn heimwee-probleem op. Na zes weken was zijn moeder zo bezorgd en ongerust dat ze hem smeekte terug te gaan naar het leger in Duitsland, waar hij voor het eerst naar een echt blues concert ging. Daar hoorde Wilson de muziek die hij altijd al gemist had in zijn leven: “Het was in Duitsland waar ik een deel van mij vond dat zo lang miste, de blues…”.

Wilson sloot zich aan bij verschillende bands (The Real Deal, The Jan Fisher Bluesband, The Mississippi Grave Diggers) en vormde een duo met gitarist Wolfgang “Doc Fozz” Feld, met wie hij in 2004 het album ‘My Day Will Come’ uitbracht. Het duurde daarna niet lang voordat Wilson, die al jaren gedichten schreef, op zoek ging naar melodieën en zijn eerste nummers begon te schrijven en begon te touren met zijn eigen Big Daddy Wilson Band. In 2004 verscheen bij Moonsound Records Big Daddy Wilson’s debuutalbum 'Get on Your Knees and Pray', dat hij met The Mississippi Grave Diggers opnam. Wilson zette nog een stap verder in zijn late carrière als muzikant, nadat hij in 2009 bij Ruf Records tekende en het album 'Love Is The Key' uitbracht. Ondertussen won Big Daddy Wilson de GBC Award als “Best German Blues Band”, in 2013 met ‘I’m Your Man’ de Wasser-Prawda Award als “Best Acoustic Album” en, in 2014 “The Best Acoustic Artist” Award. Het laatste album dat we hier van hem bespraken was #12, ‘Deep In My Soul’ (2019).

Op vrijdagavond trad Big Daddy Wilson nog op in het Altes Kaufhaus in Landau (in der Pfalz) in Rijnland-Palts, vanavond doet hij het in Glabbeek met zijn “vaste” band: gitarist Cesare Nolli, bassist Paolo Legramandi, drummer Nik Taccori en als toetsenist (liet ik me influisteren) Enzo Passina. Big Daddy opent zijn set onmiddellijk heel sterk, met enkele nummers uit zijn laatste 2019 album ‘Deep in My Soul’. Met het rustig swingende, soulvolle “I Know (She Said)” en “Ain’t Got No Money” klonk hij eerst als een crooner die het over zijn geliefde uitzingt, daarna aanstekelig en vol overgave en, in de titelsong (die mooi ingeleid wordt door Nolli), vrij emotioneel. Voor zijn moeder, zijn engelbewaarder, zong hij “Miss Dorothy Lee” (waarbij Taccori zich even in de kijker drumde) en, voor zijn zoon “Hold On to Our Love”, een pakkend nummer dat hij samen met Laura Chavez schreef. Dat was nog niet alles van al dit moois, want Big Daddy ging verder met Eddie James “Son” House’s gospel “(People) Grinnin’ in Your Face”, met nu wat ruimte voor bassist Paolo. ”All We Need is Love” sluit aan bij DC Snakebuster’s oproep om meer liefde en, als Big Daddy afrondt met “Country Boy,” lijkt het of de goede vibes nog even in de zaal blijven hangen. Na de jonge leeuwen van de Dave Warmerdam Band, overtuigde Big Daddy Wilson als de ervaren artiest met grote présence en klasse, die nog altijd weet te verrassen. Wat kan het leven soms toch mooi zijn!

Sari Schorr

Laten we zeker een pluim opsteken voor de organistie met zijn sponsors en vrijwilligers, met het spreekwoord “Voor Elk Wat Wils” of zoals William Shakespeare het schreef “As You Like It”. Vijf verschillende bands op deze memorabele avond, waarvan de beste niet kan worden aangeduid, ook al is de volgorde meer dan belangrijk, weer knap van onze Freddy Celis, die al vele jaren helpt om hier in het Hageland een mooie line-up op het podium te brengen.

Er staat hier voor ons de first lady of the blues, Sari Schorr, rechtstreeks uit de New York hall Of Fame, als tweede frontdame van de avond. Haar stem werd ontdekt door producer Mike Vernon (Bowie, clapton, Fleetwood Mac / Peter Green) op de IBC in Memphis (2015), het begeerde blues festival (idem zie review hierboven van Dave Warmerdam Band). Sindsdien 2 reuze albums waarna gister hun live-album verscheen, vandaag het tweede optreden van hun Europa tour. Sari wordt vergeleken met Beth Hart, Dana Fuchs & Janis Joplin, samen met Tina Turner al op de planken gestaan, maar heeft nog andere zaken in petto, loopt marathons, is een dierenrechtenactiviste, aspirant veganiste, houdt van Indië en Haïti, woont in de Big Apple, met haar man en 2 geredde pitbulls.

De bijl erin om 21h40 en full speed met “King Of Rock & Roll”. Alle nummers uit de nieuwe live CD “Live In Europe”, die de 2 studio albums combineert. Kondigt tweede nummer aan met de woorden “fresh meat”, waarin ze de werking van Amnesty International steunt tegen de criminaliteit in de sex industrie. Haar drift en ergernis duidelijk vertaald, nummer uit haar eerste album “A Force Of Nature” (2016), een titel en benaming zoals een recensent haar benoemde. Waaruit ook “Ain't Got No Money” waar Sari's stem nogmaals alles heeft en geeft. Zij is oorspronkelijk een Britse geoefende operazangeres, tourde in de U.S. met o.a. Joe Louis Walker en Popa Chubby. Genomineerd als Best Vocalist op de European Blues Awards 2016 en 2017 en Best Blues Rock Performance Award WRC 2016, say no more.

“Ain't Got No Money”, het is ons al lang duidelijk wat je stem uithalen echt betekent zonder geschreeuw en de juiste toon aan te houden, al gaat het over de “money junkies” of de makelaars van wall Street. Toch nog even de activiste vuist omhoog met “Aunt Hazel” over heroine problemen en jawel weer alle registers open. Direkt aansluitend even uit de storm op adem komen met een volgens haar normen rustiger “Oklahoma”. Titeltrack van tweede album “Never Say Never” uit 2018, slow en zwoel zeilend met Mat Beable aan het bas roer. Een van mijn favouriete Bad Company songs “Ready For Love”, welk ik, toegegeven, liever hoor met een vrouwelijke stem. Letten we hier middenin ook op het meeslepende orgelsolo van Adrian Gautrey.

Roy Martin, topdrummer bij o.a.Aretha Franklin, Snowy White, Robert Palmer,... ook hier onovertroffen in “Back To LA”. Sari geeft toe dat ze haar woede over deze wereld kan uiten in haar songs zoals “The New Revolution”, als badass zoek zij naar vrijheid en zo klinkt het ook. Weer vol overgave in “Damn The Reason”, lovesong in stevige bluesrock verpakt en ook gekozen voor het nieuwe live album. Ook met gitaristen worden we hier verwend, een intro en alweer een ademloze solo in “Maybe I'm Foolin'“ van Ash Wilson, genomineerd als One Of The Best Blues Guitarist 2017 door total Blues magazine. Rock&Roll around the clock en wat gebeurde er met “Valentina” in deze materiële wereld. Op je verjaardag een magnum fles Duvel aangeboden krijgen door Sari herself, dan nog zonder coronavrees 5 kisses op de wangen, dat vergeet ik nooit meer. Je gelooft het helemaal niet als Sari daarna nog “I Just Wanna Make Love To You” over onze hoofden gooit. Als toegave nog een cover, van Huddie “Lead Belly” Ledbetter, in een Ram Jam versie, een Gilmourisch gitaarsolo van Ash en een eigen autobiografische inbreng van Sari. Een stem die ik graag terughoor en zeker haar live-album ga opzoeken.

The Hoochies

The Hoochies is de naam van de laatste band op het programma van de vijfde editie. Het is een Nederlandse band van vier blues- en rootsveteranen, die vorig jaar in Ospel hun debuutalbum ‘Live! Moulin Blues’ opnamen. Rootstime collega Antoine Légat schreef toen in zijn recensie, dat hij dacht dat de intrigerende groepsnaam denkelijk verwees naar de blues standard “(I’m Your) Hoochie Coochie Man”, het nummer dat Muddy Waters in 1954 tot een evergreen maakte, maar dat geschreven werd door zijn bassist, blues componist, maar ook producer, pianist en zanger, de “great” Willie Dixon. “Hoochies” definieert men in schimmige woordenlijsten als “girls who will have sex with anyone”.  In slang taal (jargon) is “hoochie coochie” (ook “hoochie kootchy” of een andere variatie) een allesomvattende term om verschillende seksueel provocerende buikdansachtige dansen in achterbuurtcafés en achterafzalen uit het midden van de late 19e eeuw te beschrijven. Allicht was het één van de specialiteiten van de hoochies.

The Hoochies vanavond lijken ons geen dansers, maar “in casu” uitstekend muzikaal gezelschap, vier bekende en ervaren rotten uit de Nederlandse top blues scene. Richard Koster zingt en blaast op de blues harp. Hij verdiende o.a. zijn sporen bij de Twentse formatie Cuban Heels, dat tussen 2001 en 2011 met vier sterke albums (hun eerste: ‘Sweet and Lowdown’, 2001 en hun laatste: ‘Gritbag (Gutbucket Music Vol.2)’, 2011) en een stevige live reputatie het mooie Nederlandse blues weer maakte. Roelof Meijerink speelt gitaar, wat hij ook deed bij Boyd Small, Roelof Meijeringh & His Funky Soul Blues Riot en met Memo Gonzalez. De ritmesectie bestaat voor een deel uit bassist Roland ‘Lut’ Luttik (The Jack of Hearts, Drippin’ Honey, Tröckener Kecks). De man heeft sinds 1985 zoveel dingen gedaan, ook als zanger, gitarist en songschrijver (check zijn verbazende ‘Songs From a Lonely Room’ uit 2005). Met hem drumt Chiel ten Vaarwerk (Cuban Heels). Ze delen samen één grote passie: ongepolijste, vette, rauwe blues in de traditie van Little Walter en The Red Devils.

Deze vier van over de grens, zijn inderdaad géén beginnelingen! Zij mogen vanavond aan deze vijfde editie van de Hageland Blues & Roots Night, een gepast einde breien. Terwijl Richard Koster als zanger en harpist en Roelof Meijeringh op gitaar, de touwtjes strak in handen houden, laat de rechttoe energieke rechtaan aanpak van de Chicago blues, zich hier snel gelden. Wij schoven met de harde kern wat mee naar voren, om te kunnen meegenieten van de geest van Lester Butler en de Red Devils, die zoals vorig in de tent in Ospel, ook nu in de zaal leek rond te dwalen. Wat we ook hier kregen, was een uitstekend optreden met een setlist à la ‘Live! Moulin Blues’, waarbij The Hoochies het bij geen enkel nummer lieten afweten én, de party time verzekerden. Ere aan wie ere toekomt, want dit is maar voor weinigen weggelegd. De afwezigen hadden hier vandaag meer dan ongelijk, sommige van de aanwezigen hadden zeker wat langer moeten blijven en de rest, die deed wat ze niet laten kon en heeft zeker tot en met de laatste noot genoten.

Met op het einde nog eens dank aan het team (inclusief alle medewerkers!) van de Hageland Blues & Roots Night voor de “efforts” om deze vijfde editie vanavond weer geslaagd klaar en rond te krijgen. Zelf moet ik nog onze jarige vriend en collega Guy Cuypers bedanken, die voor de rest van de avond de recensies van de aanwezige optredende dames (met zachte hand) behartigde! Tot volgend jaar!

Eric Schuurmans & Guy Cuypers

foto © Walter Wouters

meer foto © Walter Wouters

meer foto © Manon Houtackers

THE HOOCHIES - LET'S GO HIGH @ HAGELAND BLUES & ROOTS NIGHT, GLABBEEK - 07/03/20

meer video's : RUBBERBAND

SARI SCHORR BAND - Never Say Never @ HAGELAND BLUES & ROOTS NIGHT, GLABBEEK - 07/03/20

SARI SCHORR BAND - I Just Want To Make Love To You - Guy's Birthday Bash

meer video's : READY FOR LOVE - BLACK BETTY

BIG DADDY WILSON BAND - HOLD ON TO OUR LOVE @ HAGELAND BLUES & ROOTS NIGHT, GLABBEEK - 07/03/20

meer video's : GRINNIN’ IN YOUR FACE - MISS DOROTHY LEE - CRAZY WORLD

DAVE WARMERDAM BAND - Our Fire Still Burns On @ HAGELAND BLUES & ROOTS NIGHT, GLABBEEK - 07/03/20

meer video's : MEAN MAN

DC SNAKEBUSTER - I JUST WANT TO MAKE LOVE TO YOU @ HAGELAND BLUES & ROOTS NIGT, GLABBEEK - 07/03/20

meer video's : I GOT MY MOJO WORKING - ROUTE 66